Wankelen op de afgrond

Na de verrassing van ‘40 Zomers’ en het doodleuke vervolg ‘40-45, de mooie jaren’ volgde zijn derde muziek-theatervoorstelling ‘50 en niks verandert’. Op 24 en 25 juni 2017 maakte Marc Verburg in Theater de Lindenberg te Nijmegen zijn publiek opnieuw deelgenoot van de roerige en persoonlijke gebeurtenissen in zijn zoektocht door het leven. Hoe hebben ze hem geraakt, gevormd en ontwikkeld? Of was er alleen veel gebeurd, maar toch niets veranderd?

Vijf jaar daarvoor: een huwelijk, een scheiding, een nieuwe relatie, ups en downs in het ondernemen en ploegend door de zoveelste midlife-crisis. Soms lijkt het of Marc meer talent voor theater heeft dan voor het leven zelf. Maar er is slechts een dunne scheidslijn tussen het podium en de wereld daarbuiten. Waar zijn eerste voorstelling nog een jubelende aflevering van ‘In de hoofdrol’ leek, werd de tweede een onvermijdelijke manier om de plotselinge dood van zijn ouders en het afscheid van zijn jeugd te verwerken, eindigend met de woorden:

“Wat moet zo’n klein, bang mannetje op zo’n groot podium, in zoveel licht?”

Uit ‘40-45, de mooie jaren’ (2013)

•  •  •  •  •

Marcs derde voorstelling had een geheel andere toon. Want waar je op je 50e hoopt dat er eindelijk een stevig fundament is gelegd, stond het leven voor Marc op zijn grondvesten te trillen. Met gevoel voor zelfspot beschreef hij zijn recente ervaringen op het gebied van rommelende relaties, seks, zingeving, verslaving en ander lichamelijk verval...

Genoeg kwesties waarmee hij een voor iedereen even herkenbaar als opwindend en in elk geval hilarisch verhaal wist te presenteren, verbonden door ontroerende en geestige Nederlandstalige liedjes die ervoor zorgden dat Marc zijn publiek besmette met zijn onuitputtelijke hoop en lust voor het leven.

“Of is er meer en zie ik het niet? Of zie ik het wel, maar gelof ik het niet?”

Uit ‘50 en niks verandert’ (2017)

•  •  •  •  •